jueves, 24 de mayo de 2012

Paso a Paso

#si me quieres leer en español estoy más abajo#

Xa hai moito tempo! Neste tempo, neste niño, pasaron moitas cousas. A máis importante, sen dúbida, foi que o noso bebé comenzou a explotar a súa condición de bípedo. Unha capacidade que nos condiciona e nos caracteriza como especie.
Será precisamente por eso que o entorno social  tolea con esta leria. Tolea á nai sobre todo, e a nai que ten as cousas claras...nin digamos. Observei dúas patoloxías nas que pivotan a meirande parte dos avós (e por avós extendo a calquera que se entremeta sen petición, sen base científica e sen intención de escoitar razóns).

1. Os zapatos, que de todos é sabido que o home primeiro tivo zapatos e logo foi quen  de andar.
2. Isto é unha carreira, o primeiro que comence a andar, gaña.

Sobre os zapatos, se podo, falarei outro día. Sobre o segundo punto unhas cantas cuestións:
A bipedestación temperá* non ten ningunha ventaxa. Porén, da cuadrupedia os nosos cativos poden tirar moito proveito, tanto para o seu desenvolvemento fisiolóxico como motriz. Ó redor dos oito meses comenzan a querer desplazarse. Se nós lles ofrecemos a nosa man cabe a posibilidade de que rexeiten o gateo e boten uns meses cunha bipedestación deficiente e dependiente. O truco está en  non levalos pola man e deixar que eles mesmos exploren as súas capacidades de desplazamento, obviamente sempre vixilados de preto. Se non amosan moito interese polo gateo hai unha chea de actividades e xoguetes que o fomentan. Así por pronto ocórrese a máis intuitiva: mostrarlles un obxecto dende o outro lado da cama.

Se queremos estar seguros de que os pequenos comenzan a estar preparados para camiñar a mellor proba e comprobar se son capaces de estar de pé, eles soíños en equilibrio. A partir de que o equilibrio está establecido só hai que animalos a botar un pé adiante e non ó revés. É dicir:  primeiro teño que poder aguantarme de pé e despois andar, non primeiro forzarme a andar e despois o equilibrio xa virá. Dominado o equilibrio e a cuadrupedia os cativos teñen dúas ferramentas fundamentáis para paliar con éxito moitos porrazos na cabeza.

Para traballar o equilibrio neste niño xogamos moito cunha canción que ten varias utilidades amáis de divertir o noso bebé:


Teño un (libro) na cabeza que non cae, que non cae,
teño un (libro) na cabeza, se me movo alá vai.


Trátase de que lles amosemos como aguantamos nós un obexecto na cabeza, e que cando nos movemos, cae. Se non cae ó longo da canción, facémolo caer cun aceno evidente no remate. Estamos traballando, sobre todo o equilibrio, o esquema corporal e algo que lles encanta: descubrir a capacidade de modificar o seu entorno ( nesta etapa gústalles esparrexar todo e velo caer, non vos enfadedes moito!)

Sorte! Compañeiros pais, sorte neste importante paso e uns bons tapóns para os oídos. Non é boa idea apremiar os cativos. Que comencen a andar dous meses antes ou despois non significa que logren rematar a carreira curso por ano, garantízavolo unha rapaza que comenzou a andar con nove meses.
----------------
----------------

¡Cuánto tiempo! En este tiempo, en este nido, han pasado muchas cosas. La más importante, sin duda, ha sido que nuestro bebé ha comenzado a explotar su condición de bípedo. Una capacidad que nos condiciona como especie.
Será precisamente por eso que el entorno social se vuelve loco con este tema. También vuelve loca a la madre, y  a la madre que tiene las cosas claras, más aún. He observado dos patologías sobre las que pivotan la mayor parte de las opiniones no pedidas ni razonadas:

1. Los zapatos. De sobra sabemos que el hombre primero tuvo zapatos y luego pudo caminar.
2. Esto es una carrera, el primero que empiece a andar antes, gana.


Sobre los zapatos, si puedo, hablaré otro día. Sobre el segundo punto, unas cuantas aclaraciones:
La bipedestación temprana* no tiene ninguna ventaja. Sin embargo del gateo nuestros peques pueden sacar mucho provecho, tanto para su desarrollo fisiológico como motriz. Alrededor de los ocho meses empiezan a querer desplazarse. Si les ofrecemos la mano cabe la posibilidad de que rechacen el gateo y se tiren unos meses con una bipedestación deficiente y dependiente. El truco está en no llevarlos por la mano y dejar que ellos mismos exploren sus capacidades de desplazamiento, obviamente siempre hay que vigilar de cerca. Si no demuestran mucho interés por el gateo hay un montón de actividades y juguetes que lo fomenten. A bote pronto se me ocurre el socorrido e intiutivo ejercicio de ponerles un objeto del otro lado de la cama y llamarlos.


Si queremos estar seguros de que los peques empiezan a estar preparados para andar, la mejor prueba es comprobar si son capaces de mantenerse de pie solos y en equilibrio. A partir de que el equilibrio está establecido sólo hay que animarlos a echar un pie y luego otro (el típico juego de ir de una persona a otra). O sea, que primero hay que ser capaces de aguantarse de pie, y luego andar y no primero forzarme a mal-andar y después el equilibrio que venga sólo. Si dominan el equilibrio y el gateo tienen dos herramientas muy importantes para evitar más facilmente magnos porrazos en la cabeza.
Para trabajar el equilibrio en este nido jugamos mucho con una canción que tiene varias utilidades además de que a nuestro bebé le divierte:

Tengo un (libro) en la cabeza que no cae, que no cae,
tengo un (libro) en la cabeza si me muevo se cayó.

Se trata de enseñarles cómo aguantamos nosotros un objeto en la cabeza, y que cuando nos movemos se cae. Si no se cae a lo largo de la canción, lo hacemos caer al final con un gesto evidente. Estamos trabajando sobre todo equilibrio, esquema corporal y algo que les encanta: descubrir que pueden modificar el entorno ( en esta etapa les encanta tirar las cosas y verlas caer ¡no os enfadéis mucho!
¡Suerte! en este paso importante, y que no os rompan mucho la cabeza. Que vuestros peques empiecen a andar dos meses antes o después no significa que logren teminar antes la carrera, os lo garantiza una que empezó a andar a los nueve meses.

* Antes de 12 meses

jueves, 5 de enero de 2012

Dende Galicia: Música para pequenos...e non tanto!

Entre a choiva de agasallos que lles caerán aos nosos cativos haberá, agardo, tamén música. Alternativas aos "Cantajuegos" -que neste niño aínda non entraron- hai moitas. Algunhas das que coñezo quérovolas traer, a ver se vos serve de idea...

Na punta do pé é o traballo que Pesdelán (o primeiro como grupo) presentou na derreira primavera. A edición, moi coidada vai a cargo de Kalandraka, editorial ben coñecida por estos lares polo seu compromiso co idioma e o seu bo gusto para o traballo cos pequenos. Porén nesta ocasión a etiqueta "infantil" resulta un pouco "incómoda". Trátase dunha compilación de pezas bailables extraídas do repertorio tradicional. Para cada unha delas ofrecése a explicación de un baile, así que en realidade o abano de idade do público potencial é moi amplio e non precisamente expecificado no espectro dos máis pequenos como se pretende. Como moito poderíamos deixalo en que é unha boa opción para traballar sesións de baile con nenos máis maiores. A escolma musical non a vexo axeitada para os máis cativos. Para traballar con adultos pode resultar unha ferramenta moi útil. Ademáis inclúese un DVD no que varias parellas de bailadores amosan cada baile nas instalacións da cidade da cultura. Cunha narración monótona e con algúns fallos técnicos preténdese guiar nos pasos a un hipotético docente.
O prezo rondan os 25€ e como adoita acontecer este tipo de publicacións o material adxunto resulta case tan interesante como a música en sí. No libro que acolle o CD+DVD atopamos as letras das cancións, os pasos de baile e os datos de recollida de cada canción.



Tic Tac de Pablo Díaz xa é un clásico nas fonotecas galegas. A primeira edición data de Novembro de 2009 e durante estes dous anos xa tivemos varias ocasións de ver o seu espectáculo en directo. Pablo ven do eido da música tradicional, é fundador do grupo Ruote e ten dous cativos que teñen a sorte de ter un pai artista que inventa cancións para eles. Ó contrario do que acontece no caso anterior este si é un disco exclusivo para cativos. Anque nunha primeira escoita poida non apetecer demasiado recoméndovos que lle dedes unha oportunidade atendendo á letra....é xenial!  
O prezo: 20€ o libro-CD. Coas letras e ilustracións de Marc Taeger. Tamén de Kalandraka.



Arrolos de Salitre...o irmán de Pablo, Xabier Díaz, cantante do magno grupo Berrogüeto lidera as voces destas cantigas de berce. Unha chea de propostas para arrolar ós nosos bebés guapos nas noites máis difíciles. Podédelo atopar en varias edicións, dende a máis sinxela ate outras especiales con agasallos pequerrechos.




A Nena e o Grilo. Ó longo de trece cancións varios artistas do panorama musical galego achegan as súas propostas coordinados por Magín Blanco. Moita calidade e variedade que saberán apreciar tanto os pais como os fillos. O espectáculo tamén se paseou por toda Galicia durante os dous anos de vida que ten. Dúas eleccións persoais: o Cri Cri, na que cantan os nenos en distintos idiomas e, dende dentro, desas cancións que che fan chorar no embarazo a Nena Menciñeira na voz, suave, doce...que rica sabe a voz de Guadi Galego! As ilustracións van a cargo de Iván Prieto, non é o típico libreto de letras...xogade con el!



En 13 Lúas a AGAGA, como xa fixera co célebre PeloGato24 pon a cantar aos nenos. As trece lúas anuais teñén candasúa cantiga estacional e aínda que non gozara do éxito do seu predecesor ou dos Meniños Cantores estas estreliñas ben merecen unha ollada telescópica.


Se cruzades "a raia" non deixedes de buscar esta perla dourada: Cançoes de Embalar, disco de Nuno Rodrígues con colaboracións das voces máis importantes da música lusa, artistas da talla de João Afonso, ou Rui Veloso....



E marcho...correndo a ver os Magos e levarlles esta entrada do meu blog, para ver se lles pode dar algunha idea.


jueves, 22 de diciembre de 2011

Bo Nadal!

O sorteo do gordo deixa inauguradas as festas do Nadal


Aquí podedes ver os números premiados 

Deixo un botón no que podedes comprobar se salistedes agraciados. Está na esquina superior dereita...

Feliz Navidad a todos

viernes, 16 de diciembre de 2011

La fiesta Enor a la arquitectura: Una crónica y una obra


Hace un mes que se celebró la gala de los premios Enor de arquitectura. En su momento hablamos de una de las obras seleccionadas: A Casa da Maxia de Ourense. Las crónicas del evento ya están escritas, algunas incluso olvidadas. En este nido teníamos que contar la nuestra....
Hace dos años, en la última convocatoria, la número cuatro y a 16 de noviembre de 2009, había una entrada aceptable y recuerdo que constantemente se repetía en el escenario que con lo mal que estaba la profesión ojalá se pudiese seguir celebrando esa fiesta de la arquitectura. A 14 de noviembre de 2011 el teatro García Barbón de Vigo colgaba el cartel de "completo".  Los ratos de descanso, necesario dado el ritmo vertiginoso de la presentación de obras, estuvieron amenizados por el contrabajo de Diego Zecharies.




La sala contaba con la presencia sigilosa del último galardonado con el premio Pritzker. Ese sigilo se rompió cuando una gran ovación acompañó a Eduardo Souto de Moura a recoger su carámbano-homenaje.
Durante la recpeción final la organización de Enor puso a disposición del público el catálogo de la quinta edición de sus premios. Como en ocasiones anteriores éste fue realizado por el grupo Desescribir.
Cada uno de los nombres que aparecen en el catálogo disfrutaron esa noche de laaaargas horas de buena música, sano colegueo y mucha magia en la velada que la empresa gallega de ascensores organizó para ellos. Estoy segura que a más de uno se le olvidó el agobio que estamos viviendo (y del cuál me gustaría no tener que hablar más)
Esta entrada bien merece una obra de arquitectura así que os traigo mi propia elección de entre los ganadores: El edificio de laboratorios y almacenes químicos de la Universidad de Alcalá de Henares que llevó el carámbano de P.A.E Madrid.

foto tomada del catálogo*


Su autor: El arquitecto Héctor  Fz Elorza. La ubicación: privilegiada, en esa pequeña ciudad patrimonio de la Unesco. La universidad de Alcalá es coqueta porque sabe que puede serlo...todo un reto pues sacar adelante un edificio incómodo y salir airoso.
Elorza lo consigue a base de sano y sincero disimilo. Coquetería contundente.

foto tomada del catálogo*

Se propone un bunker opaco de fachada y con aperturas cenitales que le permiten respirar e iluminarse.
Los grandes portones que la flanquean se convierten en una paradoja de la escala.De la escala del propio edificio y su metáfora y de la escala de sus vecinos.





foto tomada del catálogo*

En el interior...la misma sencillez sincera y efectiva...

foto tomada del catálogo*

¿o acaso se percibe la gestión de residuos?...¡pues eso! 


*El catálogo lo podéis encontrar íntegro aquí
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...